Rdza źdźbłowa zbóż i traw

Jest to jedna z najgroźniejszych chorób grzybowych zbóż (u nas głównie żyta i pszenicy). Występuje też na trawach. Poraża pochwy liściowe i źdźbła, rzadziej liście i kłosy. Silne epidemie rdzy źdźbłowej na pszenicy, uwarunkowane przebiegiem pogody sprzyjającym rozwojowi tej choroby, notowano w Polsce w latach 1932 i 1972. Na ogół jednak rdza źdźbłowa występuje w niewielkim nasileniu i tylko lokalnie powoduje większe szkody. Na porażonych organach rośliny wytwarzają się żółtobrunatne lub rdzawobrunatne kreski długości do 10 mm otoczone wzniesioną, porozrywaną skórką. Są to skupienia zarodników letnich (uredospor). Przy silnym porażeniu kreski mogą pokrywać całą pochwę liściową i źdźbło, a nawet być przyczyną jego załamywania się. Po kilku tygodniach, zwykle w końcu okresu wegetacji, na tych samych organach rośliny w pobliżu miejsc, na których znajdowały się skupienia zarodników letnich, pojawiają się ciemnobrunatne lub czarne skupienia zarodników zimowych (teleutospor). Skupienia te są początkowo okryte skórką, która wcześnie pęka, a jej resztki tworzą wokół obrzeżenie. Drugim żywicielem rdzy źdźbłowej jest berberys zwyczajny. W naszych warunkach grzyb zimuje w postaci teleutospor, wiosną poraża berberys, a z berberysu przenosi się na zboża.